Met handen en voeten komen we er wel!

Woensdag 15 augustus vloog ik om 22.00 uur van Sydney naar Taipei en vanaf daar direct door naar Bangkok. Alles verliep voorspoedig, totdat ik in Bangkok bij de bagageband aankwam. Die lag al helemaal vol en na een paar minuten kwam er 'last bag' op het scherm. Last bag? Last bag? En waar is die van mij dan? Die lag er dus mooi niet op. Ik naar de helpdesk en er werd nogal wat gebeld, maar zonder resultaat. Toen ging de dame van de helpdesk, met de beschrijving die ik haar had gegeven van mijn backpack, zelf kijken bij de bagageband. Ja alles leuk en aardig, maar als mijn backpack er tussen had gelegen, had ik die er heus wel zelf vanaf gehaald! Weer ging ze rondbellen en toen opeens begon de band weer te lopen. Er kwam een laatste stuk bagage op de band en jahoor.. Dat was mijn backpack! Fjiewwww! :) Snel naar de uitgang, want daar stond Gijs op me te wachten. Ik was blij dat hij er was, want ik was nogal overdonderd door alles. Het was bloedheet, de stress over mijn backpack en dan al die mensen die je willen helpen.

We stapten in één van de honderden taxi's en lieten ons naar Khao San Road rijden. Daar gingen we op zoek naar een slaapplaats. We kwamen uit bij Sawasdee Hotel, in een straat achter Khao San Road. Het was een prima hotel en we konden meteen inchecken wat betekende dat ik een douche kon nemen. Daar was ik wel aan toe. In de badkamer had ik mijn eerste 'sta ik dan en wat nu?' momentje, want ik moest ook naar de WC. Geen WC-papier? Nee, daar doen ze hier blijkbaar niet aan. Wel een sproeier? Ja, wel een sproeier. Ten eerste heb ik toch liever WC-papier, ten tweede, hoe doe je dat dan? Want als je die sproeier gebruikt, heb je daarna toch alsnog WC-papier nodig om alles droog te maken voordat je je broek weer omhoog kunt trekken..? Dit land is natuurlijk niet ingesteld op blonde mensen! ;) Maar goed.. Na mijn douche zijn we ergens wat gaan eten en dat was lekker! Jammmmm! Ook kon ik daar even bijkomen van mijn eerste Azië-ervaring. Best een schok moet ik zeggen. De warmte, de geur, de drukte, de zwerfdieren. Alles bij elkaar was het toch ook wel weer wat ik me erbij had voorgesteld en ik vond het leuk. Toen we ons eten op hadden, hebben we een kijkje genomen naar wat er allemaal verkocht werd op Khao San Road en toen heb ik ook besloten dat ik de dag erna wel even mocht shoppen. Later die dag hebben we ook een busticket gekocht voor de volgende dag van Bangkok naar Ubonrachathani, een plaats in het Oosten van Thailand. Ook hebben we nog een poging gedaan tot een rondje lopen, maar toen we tien minuten onderweg waren begon het keihard te regenen. Een tropische bui! We belandde daardoor bij een Thaise familie op de stoep onder hun luifeltje. Dat had toch ook wel weer wat! :) 's Avonds zijn we weer lekker uiteten gegaan en daarna vroeg naar bed, want ik was gebroken van de reis, de indrukken en de warmte.

De volgende ochtend zijn we uit ontbijten gegaan. Drie keer per dag uiteten VIND IK LEUK! :) Daarna zijn we gaan shoppen. Op een gegeven moment hadden we natuurlijk meer dan genoeg gekocht. Toch nog even verder kijken. Zegt een Thaise jongen tegen ons: "Kijken, kijken, niet kopen!" Wij kwamen natuurlijk niet meer bij. Maar ja jongen. Wij kijken, kijken, niet kopen, omdat we eigenlijk gewoon al teveel gekocht hebben! Haha!

Bij het reisbureautje waar we onze bustickets hadden gekocht zeiden ze dat we om 18.00 uur wel richting Mo Chit busstation moesten gaan om onze bus te halen. Wij dachten dat dit wel erg vroeg was, want onze bus ging pas om 21.00 uur. Om 18.00 uur vroegen we het voor de zekerheid nog een keer in het hotel. Het meisje keek verschrikt op en zei: "You better leave as soon as possible! It's Friday, it's busy!" Oeps.. Wij dus zo snel mogelijk vertrokken. Het was inderdaad druk en de taxichauffeur deed nogal zijn best om er zo snel mogelijk te zijn. Een beetje teveel zijn best als je het mij vraagt. Ik heb tijdens dat ritje toch een aantal keren mijn leven aan me voorbij zien flitsen. Uiteindelijk kwamen we om 19.30 uur veilig aan op het busstation. Om 21.00 uur vertrokken we in een prima bus en elf uur later, om 08.00 uur 's morgens kwamen we aan in Ubonrachathani. Daar kochten we een busticket naar Pakse, een plaats in het Zuiden van Laos. Toen we op die bus zaten te wachten sprak een Thaise man ons aan. Die ging zelf ook naar Pakse en bood ons een lift aan. Op dat moment baalden we wel even dat we al een busticket hadden gekocht, want het was natuurlijk een te gekke ervaring geweest als we dat stuk met de lokale bevolking hadden mee kunnen rijden.

De bus vertrok om 09.30 uur. Twee uur later kwamen we bij de grensovergang aan. In de bus stond dat we een kwartier de tijd kregen om ons visum te regelen. Dit duurde natuurlijk veel langer, waardoor het een nogal stressvolle ervaring werd. Niet echt leuk als je het mij vraagt. We waren door de Lonely Planet al gewaarschuwd voor crimineel hoge wisselkoersen, dus we hebben ook veel te veel geld betaald voor het visum. Toen we ons visum eenmaal hadden, na drie kwartier, leek het erop dat onze bus, met onze backpacks er in was verdwenen. Gelukkig bleek de bus ergens anders te staan en kon ik weer rustig ademhalen. Wat een stress! De volgende keer ga ik wel lekker vliegen als ik een grens over moet! ;) Achteraf kan ik er natuurlijk wel om lachen. Toen we aan het wachten waren tot we weer verder gingen, raakten we aan de praat met drie andere Backpackers. Zij gingen diezelfde dag nog door naar Don Det, een eiland van de Four Thousand Islands. Wij hadden bedacht om daar een dag later heen te gaan, maar besloten met ze mee te gaan, om kosten van vervoer te kunnen delen en een dag te winnen. Na nog een uur rijden, kwamen we aan bij het busstation van Pakse. Daar stonden de sâwngthâews al klaar om iedereen weer ergens anders heen te brengen. Onze backpacks gingen op het dak en we lieten ons naar een ander busstationnetje brengen. Onderweg stopten we bij een pinautomaat om ons eerste Laotiaanse geld te pinnen. 700.000 kip, wat gelijk staat aan €70,-! Bij het andere busstationnetje was ook een markt. Ik moest echt iets eten, want het was inmiddels 14.00 uur en ik had die ochtend alleen maar een donut gegeten. Ik vertrouwde al dat eten daar niet zo, maar de anderen zeiden dat zij heel vaak zo aten en dat er niets mis was met het eten. Soep was het enige dat we konden eten. Moest ik kiezen wat ik erin wilde. Noodles en kip! De kip werd voor m'n neus in stukken gehakt en met stukken bot en al de kom ingegooid. Oke, zo gaat dat hier dus. Ik begon vol goede moed te eten, totdat ik een zwarte haar tussen mijn noodles vond. Whaaaaa! Bah! Geloof het of niet. Ik heb die haar eruit gevist en ben gewoon verder gaan eten! :)

Om 15.00 uur ging er een grote sâwngthâew richting Ban Nakasang. Deze rit duurde bijna drie uur en ik heb mijn ogen uitgekeken naar alle huisjes, rijstvelden, mensen en dieren langs de weg. Alles zo primitief. Ik was echt een beetje in shock. In de sâwngthâew zaten ook locals en één van hen had een biggetje in een zak bij zich. Hier is dat normaal.. Ik moet er even aan wennen! :) Aangekomen in Ban Nakasang stapten we in een klein bootje en werden we over de Mekong rivier naar Don Det gebracht. Daar kwamen we na 25 uur reizen eindelijk aan. Ongelofelijk hoe dat hier gaat met vervoer. Je geeft aan waar je heen wilt, maar de mensen hier spreken bijna geen, of helemaal geen Engels. Het is dus steeds weer hopen dat ze je hebben begrepen en dat je gaat uitkomen waar je wikt uitkomen. Dit komt steeds weer goed, dus blijkbaar verstaan ze het beter dan dat ze het spreken en met handen en voeten komen we er wel!

Aangekomen op Don Det begon het donker te worden, dus we zijn snel opzoek gegaan naar accommodatie. We kozen iets uit wat nogal Luxe was voor Don Detse begrippen, maar we vonden dat we dat wel verdiend hadden na die 25 uur onderweg te zijn geweest. Een ensuite kamer met airco! Meteen ben ik gaan douche, want wat voelde ik me vies! Er kwam koud, bruin water uit de douche, maar het was de lekkerste douche die ik ooit heb gehad! Na die douche zijn we gaan eten en gaan slapen, want we waren allebei helemaal kapot.

De volgende dag, zondag 19 augustus, hebben we voor 10.000 kip, oftewel €1,- een fiets gehuurd en hebben we het hele eiland over gefietst. Gingen we dan.. Op een fiets, door de rijstvelden, koeien, honden, katten, kippen en ganzen ontwijkend het eiland over. Wat een gave ervaring, maar wat was het heet! Via een brug konden we ook naar een ander eiland, Don Khon fietsen. Dit hebben we gedaan en toen we daar fietsten begon het te spetteren.. Binnen tien seconden kwam het met BAKKEN uit de hemel! Echt ongelofelijk! De boom waar wij onder probeerden te schuilen voldeed niet helemaal aan de eisen van een goede schuilplaats. Een voorbij fietsend Laotiaans meisje vond het hilarisch hoe ik voorover geboden stond om mijn tas zo droog mogelijk te houden. Ik heb een regenjas, een poncho, een raincover voor mijn tas en een paraplu, maar die had ik uiteraard niet bij me. Vanaf nu dus wel altijd! We waren helemaal doorweekt, tot aan ons ondergoed! Maar wat hadden we een lol.. Wat waren we uit! ;) Het fietsen werd na deze regenbui wel een stuk avontuurlijker, want de onverharde paden waren heel erg blubberig geworden. Dit zorgde natuurlijk voor leuke taferelen, want we slipten alle kanten op en het was niet altijd makkelijk in te schatten hoe diep plassen waren. Dit resulteerde er in dat ik een keer bijna over de kop vloog. Head first!? Ja head first! Gelukkig kon ik het net aan voorkomen! :) Na zes uur fietsen kwamen we moe en vies terug bij onze accommodatie, Dalom Guesthouse. Daar heb ik weer heel erg genoten van die koude, bruin water douche! 's Avonds zijn we uiteten gegaan bij mijn broer, Mister Mo! De service als je ergens gaat eten is heel slecht. Mensen doen van alles tegelijk en als ze je bestelling opnemen, kijken ze tegelijkertijd televisie, waardoor je moet herhalen wat je zei, of ze praten gewoon met iemand anders terwijl ze je bestelling opnemen. Ook geven ze verschillende maaltijden niet tegelijk, dus het komt regelmatig voor dat de één z'n eten al op heeft voordat de ander zijn eten krijgt.

Maandag 20 augustus verlieten we Don Det om 11.00 uur, met nog vele anderen. Drie bootjes vol. Toen iedereen ingeladen was, was daar weer zo'n tropisch buitje. Iedereen zeiknat, maar ik had geleerd van die dag ervoor! Zaten Gijs en ik dan.. Onder mijn paraplu! :) Terug in Ban Nakasang stapte iedereen in dezelfde bus en werden we teruggebracht naar Pakse. Daar kwamen we om 16.00 uur aan. We moesten ons daar vier uur vermaken, want om 20.00 uur ging onze nachtbus naar Vientiane pas.