Lady.. Lady.. You wanna buy bracelet?

Toen Christa en ik op 9 oktober waren aangekomen in Sihanoukville en ik even helemaal klaar was met alles hebben we bij een guesthouse ingecheckt en een uur later weer uitgecheckt. Toen we de kamer voor de tweede keer inliepen, zagen we pas hoe smerig het er eigenlijk was. Ik was echt even toe aan iets schoons! Weggegooid geld voor ons, makkelijk verdiend voor hun. Het was even niet anders. We gingen opzoek naar een ander, schoon guesthouse en kwamen uit bij @ Home. Witte lakens op de bedden die ook echt nog wit waren en nieuwe, witte, nog pluizende handdoeken. Dit maakte mijn dag weer een beetje goed. We dropten onze spullen en zijn naar het strand gegaan, want de zon scheen en die hadden we nog niet gezien in Cambodja. Het was een prima strand met veel leuke strandtenten. Het enige mindere was dat het hele strand vol liep met vrouwen die je van alles aan wilden doen, pedicure, manicure, threading (ontharing met een draad) en massages. Ze konden het allemaal. Waren de vrouwen er niet dan waren er kinderen. You wanna buy bracelet? Wilden wij natuurlijk niet. Bad luck, bad luck! You will die tomorrow! Nou ik denk dat dat wel mee zal vallen! Sommige waren echt brutaal. Niet begrijpend dat dat een succesvolle verkoop wel eens in de weg zou kunnen staan. Waren de kinderen er niet kwamen er wel bedelende mensen voorbij die één of meerdere ledematen misten. En geloof mij.. Meer vrouwen, kinderen en bedelaars dan toeristen! Hierdoor ontstonden er regelmatig hilarisch situaties, want als er een toerist wat kocht of geld gaf of een massage nam werd die onmiddellijk omringd door alle andere vrouwen, kinderen en bedelaars. Of ze van hun ook wat wilde kopen. Was dit niet het geval kwamen ze hem/haar even allemaal heeeeeel veeeeel bad luck toewensen! Haha..

De eerste avond, tijdens het eten had ik het even niet meer. Ik zag het allemaal even niet meer zitten en zag ontzettend op tegen de komende weken als Christa naar huis is en ik nog ruim drie weken alleen heb voordat Marit komt. Ook miste ik op dat moment mijn vriendinnen en thuis heel erg en had ik voor het eerst een moment dat ik het liefst naar huis wilde. Ik was heel erg aan het piekeren en ik had sterk het gevoel dat de malariapillen daar veel invloed op hadden. Gelukkig was Christa nog bij me en konden we even alles op een rijtje zetten. Ik heb toen ook besloten om weer te stoppen met de malariapillen. Ik reageer er gewoon te heftig op. Diezelfde avond zijn we uitgegaan bij de Dolphin Shack. Kon ik even m'n zinnen verzetten. De Dolphin Shack was een bar aan het strand waar Rish en James werken, twee jongens die in Australië in hetzelfde dorp als ik werkten. Super leuk om ze weer te zien en het was dan ook een hele leuke avond/nacht! Ik sliep in ieder geval als een roosje die nacht. :) De volgende ochtend hebben we lekker uit kunnen slapen en daarna zijn we weer lekker naar het strand gegaan. Daar hebben we ons, door Mei, een hilarisch vrouwtje, toch laten verleiden tot het threaden van onze benen. Drie man sterk begon aan onze onderbenen, want we hadden wel heel veel haar! Na twee minuten stond Mei, die zwanger bleek te zijn op om even het strand onder te kotsen en daarna weer vrolijk en grappend verder te gaan! Haha.. Nou we hebben het geweten, want het deed toch een pijn. Ondertussen waren natuurlijk alle kinderen, vrouwen en bedelaars om ons heen komen staan om ons boos toe te spreken, te zeggen dat wij ze iets beloofd zouden hebben, want dat is hoe ze het proberen te doen.. als je nee zegt, zeggen zei: "If you change your mind come to me!" Maar ze kwamen natuurlijk vooral om ons heel veel bad luck toe te wensen. Ja, bedankt! ;) Na ruim een uur hadden Mei & Co alleen nog maar de voorkant van onze benen gedaan. Ze vroeg ons of het goed was als ze de volgende dag de achterkant zou doen. Wij hadden wel even genoeg pijn geleden, dus wij vonden het wel prima. We kregen een 'pinkie-promise' van haar waarmee ze beloofde terug te komen. We moesten natuurlijk wel alvast betalen, waarop ik tegen Christa zei: "Die zien we nooit meer terug!" Die avond zijn we na het eten even naar bed gegaan met de intentie om een powernap te doen en daarna weer op stap te gaan, maar we zijn niet meer wakker geworden. De vorige avond zal wel teveel voor ons zijn geweest! Mietjes zijn we ook! Ha!

Dag drie werd wederom een stranddag. Het was erg warm, dus het was van het strandbed in het water, van het water terug op het strandbed en weer terug in het water. Op een gegeven moment zagen we Mei. Wij zwaaien. Ze kwam naar ons toe, zei dat ze eerst iemand ging masseren en dan terug zou komen. Ik was als ik eerlijk ben verrast dat ze naar ons toe kwam en blijkbaar straalde ik dat uit, want ze zei meteen: "I keep my pinkie-promise, I don't want bad luck!" Maar.. ze ging weg voor die massage en kwam mooi niet meer terug! De ...........! Die avond werd onze laatste avond/nacht in Sihanoukville, dus we hadden geen keus. We moesten op stap! We belandden weer in de Dolphin Shack en dat was toch één van de beste nachten die ik heb gehad tijdens mijn reis. Rish en James zouden ons wel even dronken krijgen dachten ze. En tja.. Dat lukte ze ook nog! Ik wilde echt niet meer naar huis. Toen we om en uur of vier.. Of vijf.. Of zes terug gingen naar ons guesthouse was Christa haar slippers kwijt en besloten we dat het nog geen bedtijd, maar pizzatijd was! :) Toen we naar bed gingen was de zon al op en toen we wakker werden om 13.30 uur constateerden wij dat we ons wel eens beter hadden gevoeld! ;) Toch maar weer het strand op, waar we heerlijk hebben ontbeten met hamburgers en patat! Tot onze grote verbazing was daar onze Mei! Ze kwam de achterkant van onze benen doen. Ja uhh hallo.. Die pijn kan ik vandaag echt niet aan hoor, alles doet al zo'n pijn! Wehhhhh!

Op die avond, 12 oktober, hadden we een nachtbus van Sihanoukville naar Siem Reap. We vertrokken om 20.00 uur en kwamen, na een hel van een rit, om 07.00 uur aan in Siem Reap. Er zaten veel locals in de bus en ik werd midden in de nacht wakker van en local die mijn benen aan het aanraken was, niet per ongeluk, maar heel bewust! Het duurde mij echt te lang voordat hij er uiteindelijk mee ophield en ik was er echt overstuur van. Christa was nu gelukkig bij me en hij stopte toen ik haar wakker maakte, maar wat als ik alleen was geweest!? Ik voelde me niet meer veilig en ik was weer helemaal klaar met Cambodja. Ik wilde weer het liefst naar huis. Al helemaal omdat ik de dag daarna afscheid zou moeten nemen van Christa en ik dus inderdaad alleen verder zou moeten. We hebben ons naar een guesthouse laten brengen en een Tuk Tuk geboekt om om 10.00 uur naar Angkor Wat te gaan. Dit was echt heel gaaf en indrukwekkend en een goede afleiding. We hebben zo goed als alle tempels kunnen bezoeken en we hadden goed weer. Pas bij de laatste tempel begon het te regenen. Die avond zijn we naar de nightmarket gegaan wat erg leuk was.

14 oktober was onze laatste dag in Cambodja en ook onze laatste dag samen. We hebben 's ochtends helemaal niets gedaan. Een beetje in de kamer op bed gehangen. We hadden nergens zin in. 's Middags hebben we onszelf toch van de kamer af weten te krijgen en zijn we weer naar de markt gegaan om wat souvenirs te kopen. Daarna hebben we nog net aan samen kunnen eten, want ik werd om 18.30 uur opgehaald voor de bus naar Vietnam. Christa bleef nog een nacht in Siem Reap om de dag erna met de bus naar Bangkok te gaan en vanuit daar naar huis te vliegen. Afscheid nemen was niet makkelijk en de nodige traantjes zijn gelaten. Voor mij nog meer, nieuw avontuur. Voor Christa zit het er echt bijna op. We hebben het zo leuk gehad samen en we hebben samen zoveel mooie dingen meegemaakt. Deze herinneringen pakt niemand ons meer af!

Om 19.00 uur stapte ik in een hele comfortabele nachtbus van Siem Reap naar Phnom Penh. Gelukkig zaten er dit keer meer reizigers in de bus. Na zes uur kwam de bus aan in Phnom Penh en moest ik overstappen in een andere, een stuk minder comfortabele bus die naar Ho Chi Minhstad doorging. In deze bus zaten alleen maar reizigers. Hiep Hoi! In de bus heb ik vooral veel geslapen. Na mijn ervaring met de grensovergang van Thailand naar Laos had ik me op het ergste ingesteld, maar de grensovergang van Cambodja naar Vietnam was prima. Dat viel dus alles mee. Toen ik na een busrit van in totaal 16 uur aankwam in Ho Chi Minstad ben ik samen met twee andere meiden, Cat uit Engeland en Louise uit Schotland, in een taxi gestapt naar District 1, waar alle backpackers verblijven. De meiden hadden daar een kamer in een hostel geboekt. Ik heb in hetzelfde hostel een bed in een Dorm genomen. Een schoon hostel met goede faciliteiten! Ik ben weer blij! :)

Ik heb goede hoop dat ik het in Vietnam meer naar m'n zin zal hebben dan in Cambodja. Er zijn meer reizigers en het land lijkt op het eerste gezicht beter ontwikkeld dan Cambodja. We zullen zien wat het brengt! Jullie zullen er in m'n volgende verhaal over kunnen lezen.

Liefs Moniek