It's Thailandtime!!!
Blijf op de hoogte en volg Moniek
10 November 2012 | Thailand, Bangkok
2 November! Kat was de dag ervoor vertrokken. Voor Louise en mij was het tijd voor een boottrip bij Halong Bay, Castaway! Het hostel waar we verbleven, Hanoi Backpackers organiseert deze Castaway trip. We konden kiezen om één of twee nachten te gaan, maar vanwege de belachelijk hoge prijs kozen wij ervoor om maar één nacht te gaan. $100,- voor een trip van twee dagen en één nacht is niet bepaald Aziatisch, maar we hadden veel slechte verhalen gehoord over veel andere boottrips en alleen maar hele positieve over deze, omdat deze ook echt op backpackers is gericht. Nou dat hebben we geweten. Na vier uur in en bus kwamen we aan bij de haven. We zaten, met een gezellige groep, nog geen vijf minuten op de boot en 'de regels' werden al uitgelegd.
- Drink NIET met je rechterhand. Als je dit wel doet en iemand ziet het moet je hem in één keer leeg drinken.
- Zeg geen 'ten' of 'mine'. Als je dit doet moet je je tien keer opdrukken.
Jahooooor, maar natuurlijk! En uiteraard waren de tourguides experts in dit spelletje, vooral onze Adam! Boften wij even! Toen we aankwamen op het Castaway eiland, na een hele mooie, ja dat moet gezegd worden, bootreis van vier uur was iedereen al een stuk minder helder dan die ochtend en op het eiland stond de groep die de dag ervoor was vertrokken ons op te wachten. Heus niet helderderderder dan wij! Het feest ging in volle gang door tot in de vroege ochtend uurtjes. Er werden verschillende drankspelletjes gespeeld en naar mijn mening was 'de warming-up' het meest hilarisch! Met z'n allen om een grote tafel en op het liedje Roxette moesten de jongens staan en drinken bij het woord 'Roxette' en de meiden bij de woorden 'red light'! Luister het liedje, beeld dit je in, of probeer het zelf eens! ;) Louise en ik besloten dat het om vier uur toch echt genoeg geweest was. We doken op ons matras in onze klamboe, want meer hadden we niet. Na drie uur slaap alweer klaar wakker, klaar voor het ontbijt. Netjes met een flesje water in tegenstelling tot de rest, want die gingen hup weer aan het bier of iets sterkers. Louise en ik waren op dat moment blij dat we maar één nacht hadden geboekt, want nog een nacht zouden we niet hebben overleefd.
Wij gingen om 08.30 uur met de vorige groep mee terug op de boot terwijl de anderen gingen wakeboarden, rotsklimmen en noem het maar op. Heel gaaf natuurlijk, maar zal het ook zo gaaf geweest zijn als je, zoals de anderen hoorden wij achteraf, kotsend op een wakeboard achter een boot hangt!? :p Na vier lange uren op de boot en vier lange uren in de bus kwamen we om 17.00 uur terug in het hostel. Helemaal gebroken en tot bijna, ja bijna niets meer in staat. Bijna niets, want Wes en Paul, twee jongens die ook op de boot zaten kregen mij zover om toch nog mee uit te gaan die avond. Louise bleef in het hostel, dus ik stelde ze de voorwaarde: Samen uit, samen thuis! Elke vijf minuten kwam één van de twee zich melden om te laten weten dat ze er nog waren en me in de gaten hielden. De schatten! Om 05.00 uur moesten ze mij mee terug nemen! Ha! :) De volgende ochtend had ik natuurlijk spijt. Maja.. Je kan beter spijt hebben van dingen die je hebt gedaan dan van dingen die je niet hebt gedaan toch!? Ik zou, op 4 november met Louise mee naar de kapper waar ze naartoe ging voor hairextensions. Daar heb ik vijf uur in een stoel gezeten, geslapen en m'n haren laten stijlen, voor helemaal niets! Toen ik om een stijltang vroeg om mijn eigen haar te stijlen begonnen die jongens allemaal te kibbelen. Ze bleken ruzie te maken over wie mijn haar mocht stijlen. Toen ik zei dat ik er niet voor wilde betalen, het anders wel zelf zou doen, zei het meisje die wel Engels sprak dat ik niet zou hoeven te betalen. Ze hadden geen van allen ooit blond haar gestijld! Vandaar het gekibbel! Haha.. :) Toen de winnaar het uiteindelijk gestijld had, kwamen ze één voor één even voelen! Louise kwam niet meer bij en ik eigenlijk ook niet.
Die avond nam ik afscheid van Louise. Die vloog naar Dubai, naar een vriendin op haar weg terug naar Schotland. Na drie weken samen te hebben gereisd was afscheid nemen best lastig. Je wordt in een hele korte tijd heel close als je 24 uur per dag met elkaar optrekt. Die avond begon mijn nieuwe tour. Om 20.00 uur werd ik van het hostel naar het treinstation gebracht. Daar stapte ik in de nachttrein richting Sapa, een gebied in het Noorden van Vietnam waar in de bergen nog allemaal bergstammen leven. Een comfortabel bed, en reispilletje en de weinige uren slaap van de voorgaande nachten zorgden ervoor dat ik goed sliep in de trein. Bij aankomst in Sapa kreeg ik de gelegenheid tot douchen en tot ontbijten. Daarna begon de trekking. Ik was in een groepje van zeven en in de groep zat een Nederlandse jongen, Rewan. Het klikte goed en we zijn de twee dagen van de tour veel samen opgetrokken. Erg gezellig! Op de eerste dag hebben we zo'n vijftien km gelopen door de bergen, samen met vrouwen van de bergstammen. Die lopen met je mee, geven je een hand bij gladde of lastige stukken en willen je natuurlijk aan het einde van de wandeling van alles verkopen. Alles handgemaakt, veel uren werk, dus voor een hoop geld. Maar goed, Ping, zo heette ze, 30 jaar, vier kinderen en al grijze haren, had me goed geholpen en af en toe zo ongeveer mijn leven gered, dus ik heb een leuk tasje van haar gekocht. Dank Ping! De wandeling was trouwens helemaal te gek. Door de rijstvelden, overal varkens, honden en noem het allemaal maar op en dan alle mensen in klederdracht. Hoog in de bergen met veel mist en ijskoud! Nouja, ijskoud.. Dat zal mijn beleving wel geweest zijn! ;)
Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een homestay. Op mijn aanbod om te helpen groenten snijden werd gretig ingegaan! Acht uien.. En acht bollen, dus geen tenen, maar bollen knoflook! Jahoooooor! Doe even normaal man.. En ja ik ruik het NU nog! Arrggghhhh! Daarna mochten we loempia's maken, erg leuk. Het eten was heerlijk en iedereen ging vroeg naar bed. Moe van de hele dag wandelen. De volgende ochtend werd ik wakker met keelpijn. Oh! Oh! Het lopen die dag viel me ook zwaar. Ik voelde me grieperig. Allemaal meisjes van een stam liepen met ons mee. Als snel had ik twee nieuwe vriendinnen. Chi van zes en Va van twaalf. Deze twee meisjes, vooral Va hielpen mij de wandeling door. Af en toe moest ik Chi, die kleine meid van bergjes of rotsen aftillen, omdat ze zelf de stappen niet kon maken. Echt ongelofelijk! Vooral omdat die meisjes dat hele eind, ruim vier uur, na de lunch weer terug moesten lopen. En dan te bedenken dat ik zonder deze kinderen die wandeling waarschijnlijk niet had kunnen maken zonder een stuk of wat keren onderuit te glijden in de modder of een buffelvlaai! Aan het einde van de ochtend heb ik natuurlijk mijn laatste gels uitgegeven aan alles wat die kinderen me probeerden te verkopen, want die lieve, onschuldige kinderoogjes pakken me natuurlijk één voor één in. Daar kan ik natuurlijk helemaal geen 'nee' tegen zeggen. Ik heb het allemaal met mijn eigen ogen gezien, maar ik kan nog steeds moeilijk geloven dat mensen zo leven. Wat een ervaring! Echt helemaal te gek! Ik heb even getwijfeld of ik wel naar Sapa toe wilden, met name vanwege de kou, maar het was het kou lijden absoluut waard! Die avond stapte ik op de nachttrein die me weer terug bracht naar Hanoi.
Bij aankomst in Hanoi voelde ik me echt ziek. Ik had griep. Hierdoor heb ik mijn laatste twee dagen in Vietnam doorgebracht in bed. :( Echt heel vervelend en ik voelde me echt eenzaam. Op 9 november moest ik uitchecken en ik voelde me nog steeds echt niet lekker. Toen ik beneden in het hostel op een bankje lag te slapen, kwam Wes me even wakker maken voor een dikke knuffel. Die had ik echt even nodig, want wat kun je je dan alleen voelen zeg. Vlak daarna stapte ik in een taxi naar het vliegveld. Hanoi --> Bangkok met Qatar airways. Die vlucht duurde nog geen twee uur, maar had van mij wel tien uur mogen duren. Wat een luxe, een echte aanrader. Om 19.00 uur kwam in aan op het vliegveld in Bangkok en om 20.30 uur was ik in een hotelletje vlakbij het vliegveld dat ik had geboekt voor één nacht. Slapen lukte natuurlijk niet. Teveel zin in de volgende dag! :)
Vanmorgen ben ik om 07.00 uur naar het vliegveld gegaan om Marit op te halen. Ze kwam al snel door de deur naar buiten. Heel raar, maar super leuk om elkaar weer te zien. Daar werden wel even wat traantjes bij gelaten! Eerst geld pinnen. 'Even m'n broodje weggooien' zegt ze. Ja Ho Ho Ho! Dat bruine broodje, met echte kaas wordt echt niet weggegooid! Geef die maar aan deze prullenbak! Ik kan jullie vertellen.. Na elf maanden is een bruin broodje kaas onbeschrijfelijk! Zelfs als ie al een dag in een boterhamzakje heeft gezeten! JAMMMMM! :)
Ons avontuur is begonnen! It's Thailandtime! Tot de volgende keer!
Xx Moniek
- Drink NIET met je rechterhand. Als je dit wel doet en iemand ziet het moet je hem in één keer leeg drinken.
- Zeg geen 'ten' of 'mine'. Als je dit doet moet je je tien keer opdrukken.
Jahooooor, maar natuurlijk! En uiteraard waren de tourguides experts in dit spelletje, vooral onze Adam! Boften wij even! Toen we aankwamen op het Castaway eiland, na een hele mooie, ja dat moet gezegd worden, bootreis van vier uur was iedereen al een stuk minder helder dan die ochtend en op het eiland stond de groep die de dag ervoor was vertrokken ons op te wachten. Heus niet helderderderder dan wij! Het feest ging in volle gang door tot in de vroege ochtend uurtjes. Er werden verschillende drankspelletjes gespeeld en naar mijn mening was 'de warming-up' het meest hilarisch! Met z'n allen om een grote tafel en op het liedje Roxette moesten de jongens staan en drinken bij het woord 'Roxette' en de meiden bij de woorden 'red light'! Luister het liedje, beeld dit je in, of probeer het zelf eens! ;) Louise en ik besloten dat het om vier uur toch echt genoeg geweest was. We doken op ons matras in onze klamboe, want meer hadden we niet. Na drie uur slaap alweer klaar wakker, klaar voor het ontbijt. Netjes met een flesje water in tegenstelling tot de rest, want die gingen hup weer aan het bier of iets sterkers. Louise en ik waren op dat moment blij dat we maar één nacht hadden geboekt, want nog een nacht zouden we niet hebben overleefd.
Wij gingen om 08.30 uur met de vorige groep mee terug op de boot terwijl de anderen gingen wakeboarden, rotsklimmen en noem het maar op. Heel gaaf natuurlijk, maar zal het ook zo gaaf geweest zijn als je, zoals de anderen hoorden wij achteraf, kotsend op een wakeboard achter een boot hangt!? :p Na vier lange uren op de boot en vier lange uren in de bus kwamen we om 17.00 uur terug in het hostel. Helemaal gebroken en tot bijna, ja bijna niets meer in staat. Bijna niets, want Wes en Paul, twee jongens die ook op de boot zaten kregen mij zover om toch nog mee uit te gaan die avond. Louise bleef in het hostel, dus ik stelde ze de voorwaarde: Samen uit, samen thuis! Elke vijf minuten kwam één van de twee zich melden om te laten weten dat ze er nog waren en me in de gaten hielden. De schatten! Om 05.00 uur moesten ze mij mee terug nemen! Ha! :) De volgende ochtend had ik natuurlijk spijt. Maja.. Je kan beter spijt hebben van dingen die je hebt gedaan dan van dingen die je niet hebt gedaan toch!? Ik zou, op 4 november met Louise mee naar de kapper waar ze naartoe ging voor hairextensions. Daar heb ik vijf uur in een stoel gezeten, geslapen en m'n haren laten stijlen, voor helemaal niets! Toen ik om een stijltang vroeg om mijn eigen haar te stijlen begonnen die jongens allemaal te kibbelen. Ze bleken ruzie te maken over wie mijn haar mocht stijlen. Toen ik zei dat ik er niet voor wilde betalen, het anders wel zelf zou doen, zei het meisje die wel Engels sprak dat ik niet zou hoeven te betalen. Ze hadden geen van allen ooit blond haar gestijld! Vandaar het gekibbel! Haha.. :) Toen de winnaar het uiteindelijk gestijld had, kwamen ze één voor één even voelen! Louise kwam niet meer bij en ik eigenlijk ook niet.
Die avond nam ik afscheid van Louise. Die vloog naar Dubai, naar een vriendin op haar weg terug naar Schotland. Na drie weken samen te hebben gereisd was afscheid nemen best lastig. Je wordt in een hele korte tijd heel close als je 24 uur per dag met elkaar optrekt. Die avond begon mijn nieuwe tour. Om 20.00 uur werd ik van het hostel naar het treinstation gebracht. Daar stapte ik in de nachttrein richting Sapa, een gebied in het Noorden van Vietnam waar in de bergen nog allemaal bergstammen leven. Een comfortabel bed, en reispilletje en de weinige uren slaap van de voorgaande nachten zorgden ervoor dat ik goed sliep in de trein. Bij aankomst in Sapa kreeg ik de gelegenheid tot douchen en tot ontbijten. Daarna begon de trekking. Ik was in een groepje van zeven en in de groep zat een Nederlandse jongen, Rewan. Het klikte goed en we zijn de twee dagen van de tour veel samen opgetrokken. Erg gezellig! Op de eerste dag hebben we zo'n vijftien km gelopen door de bergen, samen met vrouwen van de bergstammen. Die lopen met je mee, geven je een hand bij gladde of lastige stukken en willen je natuurlijk aan het einde van de wandeling van alles verkopen. Alles handgemaakt, veel uren werk, dus voor een hoop geld. Maar goed, Ping, zo heette ze, 30 jaar, vier kinderen en al grijze haren, had me goed geholpen en af en toe zo ongeveer mijn leven gered, dus ik heb een leuk tasje van haar gekocht. Dank Ping! De wandeling was trouwens helemaal te gek. Door de rijstvelden, overal varkens, honden en noem het allemaal maar op en dan alle mensen in klederdracht. Hoog in de bergen met veel mist en ijskoud! Nouja, ijskoud.. Dat zal mijn beleving wel geweest zijn! ;)
Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een homestay. Op mijn aanbod om te helpen groenten snijden werd gretig ingegaan! Acht uien.. En acht bollen, dus geen tenen, maar bollen knoflook! Jahoooooor! Doe even normaal man.. En ja ik ruik het NU nog! Arrggghhhh! Daarna mochten we loempia's maken, erg leuk. Het eten was heerlijk en iedereen ging vroeg naar bed. Moe van de hele dag wandelen. De volgende ochtend werd ik wakker met keelpijn. Oh! Oh! Het lopen die dag viel me ook zwaar. Ik voelde me grieperig. Allemaal meisjes van een stam liepen met ons mee. Als snel had ik twee nieuwe vriendinnen. Chi van zes en Va van twaalf. Deze twee meisjes, vooral Va hielpen mij de wandeling door. Af en toe moest ik Chi, die kleine meid van bergjes of rotsen aftillen, omdat ze zelf de stappen niet kon maken. Echt ongelofelijk! Vooral omdat die meisjes dat hele eind, ruim vier uur, na de lunch weer terug moesten lopen. En dan te bedenken dat ik zonder deze kinderen die wandeling waarschijnlijk niet had kunnen maken zonder een stuk of wat keren onderuit te glijden in de modder of een buffelvlaai! Aan het einde van de ochtend heb ik natuurlijk mijn laatste gels uitgegeven aan alles wat die kinderen me probeerden te verkopen, want die lieve, onschuldige kinderoogjes pakken me natuurlijk één voor één in. Daar kan ik natuurlijk helemaal geen 'nee' tegen zeggen. Ik heb het allemaal met mijn eigen ogen gezien, maar ik kan nog steeds moeilijk geloven dat mensen zo leven. Wat een ervaring! Echt helemaal te gek! Ik heb even getwijfeld of ik wel naar Sapa toe wilden, met name vanwege de kou, maar het was het kou lijden absoluut waard! Die avond stapte ik op de nachttrein die me weer terug bracht naar Hanoi.
Bij aankomst in Hanoi voelde ik me echt ziek. Ik had griep. Hierdoor heb ik mijn laatste twee dagen in Vietnam doorgebracht in bed. :( Echt heel vervelend en ik voelde me echt eenzaam. Op 9 november moest ik uitchecken en ik voelde me nog steeds echt niet lekker. Toen ik beneden in het hostel op een bankje lag te slapen, kwam Wes me even wakker maken voor een dikke knuffel. Die had ik echt even nodig, want wat kun je je dan alleen voelen zeg. Vlak daarna stapte ik in een taxi naar het vliegveld. Hanoi --> Bangkok met Qatar airways. Die vlucht duurde nog geen twee uur, maar had van mij wel tien uur mogen duren. Wat een luxe, een echte aanrader. Om 19.00 uur kwam in aan op het vliegveld in Bangkok en om 20.30 uur was ik in een hotelletje vlakbij het vliegveld dat ik had geboekt voor één nacht. Slapen lukte natuurlijk niet. Teveel zin in de volgende dag! :)
Vanmorgen ben ik om 07.00 uur naar het vliegveld gegaan om Marit op te halen. Ze kwam al snel door de deur naar buiten. Heel raar, maar super leuk om elkaar weer te zien. Daar werden wel even wat traantjes bij gelaten! Eerst geld pinnen. 'Even m'n broodje weggooien' zegt ze. Ja Ho Ho Ho! Dat bruine broodje, met echte kaas wordt echt niet weggegooid! Geef die maar aan deze prullenbak! Ik kan jullie vertellen.. Na elf maanden is een bruin broodje kaas onbeschrijfelijk! Zelfs als ie al een dag in een boterhamzakje heeft gezeten! JAMMMMM! :)
Ons avontuur is begonnen! It's Thailandtime! Tot de volgende keer!
Xx Moniek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
