Van Byron Bay naar een baan in Brisbane

Hey mates!

Vrijdag de 13e ben ik 's avonds aangekomen in Byron Bay. Het is een leuk en gezellig stadje! Echt een vakantiestadje. Leuke winkeltjes, leuke barretjes en restaurantjes en overal de hele dag door muziek op straat. De mannen hebben baarden en de kinderen hebben geen fiets, maar een skateboard! Ook vraag ik me af of sommige mensen hier wel schoenen hebben! Er lopen zoveel mensen op blote voeten.

's Avonds ben ik met Christa het nachtleven van Byron Bay gaan verkennen. Eerst zijn we naar de Cheeky Monkey's gegaan! Een kroeg waar iedereen het helemaal te gek vindt. Wij vonden het helemaal niet zo leuk. Wat een hysterische bedoeling. We konden beter onze draai vinden bij Woody's! Het was er net Woodstock! Super relaxte mensen en een gezellige sfeer.

Zaterdagochtend ben ik het stadje doorgelopen om te kijken waar alles is. Na deze wandeling moest ik weer een paar uur gaan slapen om bij de komen. Ik wilde hier opzoek gaan naar werk, maar ik heb gewoon niet genoeg energie om een hele dag te werken. Nog maar even vakantie vieren dus! 's Avonds even naar het Beach Hotel geweest voor een drankje. Hier stond een DJ zich ontzettend uit te sloven! Respect voor het feit dat hij zijn best deed en een shirt met de tekst: 'Fuck him I'm the DJ'. Maar die muziek! Draaien kunnen ze hier echt niet! Of ben ik als Nederlander te erg verwend? Het feit dat de DJ zijn best deed en vooral het Australische publiek uit hun dak liet gaan, zorgde ervoor dat wij ons daardoor weer stierlijk vermaakten! :) Haha..

Zondag regende het de hele dag en heb ik vooral op internet gezeten om te kijken wat ik eigenlijk wilde voor de komende weken. Moeilijk.. Moeilijk..

Maandagochtend voelde ik me weer helemaal niet lekker. Ik had hoofdpijn, was misselijk en voelde me heel slap. Hierdoor wist ik niet zo goed wat ik moest gaan doen of wat voor plannen ik kon gaan maken. Werken in Byron Bay leek echt geen optie te zijn, ook niet tegen accommodatie in een hostel, en het slechte weer maakte het verblijf in Byron Bay er ook niet leuker op dus heb ik besloten om verder naar het Noorden te reizen. Christa wilde dit ook dus toen hebben we samen een busticket gekocht naar Surfers Paradise. 's Middags om 15.00 uur vertrok de bus. Na anderhalf uur rijden kwamen we om 15.30 uur (de klok ging onderweg een uur terug) aan in Surfers Paradise, waar het ook regende! :( We hebben twee nachten in een oud hotel geslapen dat was veranderd in een hostel. Best apart! Best vies ook! Gatverdamme! Surfers Paradise is een heel ander soort stad dan Byron Bay. Er is veel hoogbouw, een groot winkelcentrum en op straat werden we overal aangesproken door mensen die tickets voor discotheken en pretparken probeerden te verkopen. Het deed me erg denken aan Mallorca. We hebben ons niet laten verleiden, omdat ik echt even rustig aan wilde doen. Ik had me iets heel anders voorgesteld bij Surfers Pardise. Een soort van paradijs zeg maar, maar dat was het eigenlijk niet! Haha.. Het slechte weer maakte het er natuurlijk ook niet beter op.

Dinsdag hebben we in een reisbureau op internet gezeten om van alles te regelen. Ik moest nog wat regelen met China Airlines voor de wijzigingen van mijn vluchten en Christa moest echt opzoek naar werk. Ze zag een advertentie over een gezin dat twee meiden zocht voor ondersteuning bij de dagelijkse routine. Een gezin met vier kinderen, waarvan er één meervoudig gehandicapt is. We besloten om te reageren. Toen bellen niet lukte hebben we een mailtje gestuurd. Ook heb ik in het reisbureau een tour geboekt voor Kristel en mij voor de Fiji-eilanden. Een tour waarmee we de hele week onder de pannen zijn. Drie dagen op het hoofdeiland en vier dagen op een zeilboot tussen de eilanden. Het was de dagspecial! Yeah! Je moet wat als het regent! :)

's Middags werden we terug gebeld door Sharon. De moeder van het gezin. We vertelden dat we woensdag naar Brisbane zouden gaan en we spraken af om woensdag aan het einde van de middag langs te komen om kennis te maken, aangezien ze in een suburb van Brisbane wonen. Dinsdag avond zijn we weer vroeg naar bed gegaan.

Woensdag gingen we al om 08.30 uur met de bus naar Brisbane! We kwamen daar om 10.00 uur aan en werden vanaf het station met een klein busje opgehaald om naar het hostel te gaan! Thank God, want een kilometer lopen met m'n backpack reken ik tot één van de onmogelijkheden tijdens mijn reis! God wat is dat ding zwaar. (Gelieve geen commentaar.. Hihi!) We hadden een nacht geboekt in Bunk Hostel. Het was een voordelig hostel, omdat het niet in het Centrum van Brisbane ligt, maar het is een heel goed en gezellig hostel met hele goede faciliteiten.

's Middags om 16.00 uur hadden we bij het gezin afgesproken. We moesten met de trein. Tijdens de treinreis vroegen we ons natuurlijk hard af waar we terecht zouden komen. Als het zo'n huis zou zijn.. Als het zo'n huis zou zijn zeiden we over huizen waar we langs kwamen. We hadden geen idee wat we moesten verwachten, dus hoopten we ook nergens op! We werden van het station opgehaald door, bleek later, de ex-man van Sharon. Hij bracht ons naar haar huis. Een mooi huis, grote trampoline in de voortuin en een zwembad in de achtertuin. Okeeeeee..... In het begin voelde het wat ongemakkelijk. Ik had de indruk dat Sharon erg zenuwachtig was. Niet meer dan logisch lijkt mij als je twee volkomen vreemden uitnodigt voor een gesprek bij je thuis in je gezin. Twee Hollanders nota benen! Na een kwartiertje werd de sfeer meer ontspannen en hebben we een leuk gesprek gehad. Sharon heeft vier kinderen. Grace is tien en is meervoudig gehandicapt, Nicholas is acht, Declan is zeven en Cameron is drie. Vooral Cameron vond ons meteen interessant en sloofde zich ontzettend uit. We hebben zo'n anderhalf uur met Sharon gesproken over wat ze van ons verwacht en over de voorwaarden, die absoluut goed zijn. (een eigen kamer, met het gezin mee eten en $350,- per week verdienen) Vanaf maandag is de vakantie voorbij en gaat Grace weer naar haar dagverblijf en Nicholas en Declan weer naar school. Alleen Cameron is overdag thuis. Het is de bedoeling dat wij vooral helpen en ondersteunen bij de uren voordat de kinderen de deur uit gaan en als ze weer terug komen uit school. Sharon was erg blij te horen dat ik ervaring heb in het werken met kinderen met een handicap. Sharon was erg enthousiast over ons en het was voor haar geen probleem dat, in ieder geval ik maar een maand zou kunnen blijven. We spraken af dat we haar 's avonds zouden bellen om te vertellen of wij het ook zagen zitten. We hebben haar gebeld en gezegd dat we het zagen zitten en donderdag de 19e meteen wilden beginnen! Sharon was ontzettend blij en wij ook! :)

Donderdag moesten we om 10.00 uur uitchecken bij ons hostel en we zijn meteen doorgegaan naar Sharon. Vanaf het moment dat we er waren, was voor mij alles anders dan dat ik me na het gesprek had voorgesteld. Sharon deed was ze moest doen. Ze zei zo goed als niks tegen ons, maar vroeg ook niks van ons. Ze was druk bezig met Grace, want die moest klaar gemaakt worden voor haar logeerweekend. De jongens zaten achter de WII niks anders te doen dan vechtspelletjes! Nogal ongepast voor kinderen van die leeftijd als je het mij vraagt. Toen Sharon Grace ging wegbrengen liet ze ons alleen met de jongens, zonder ons ook maar iets van instructies te geven over hoe of wat. We mochten wel met ze gaan zwemmen. Ze zouden allemaal kunnen zwemmen. Nou ik weet niet van wie deze kids zwemles hebben gekregen, maar ik denk van de hond van de buren! Toen Sharon een paar uur later terug kwam, bleek dat de jongens opgehaald werden door hun vader om daar te eten en te slapen! Om 19.00 uur moesten wij initiatief nemen iets te gaan eten, zodat we überhaupt iets te eten zouden krijgen, om 20.00 uur stond er opeens een gast aan de deur van een jaar of 25 die met haar kwam 'praten' en om 22.00 uur stond er opeens een vriendin binnen omdat ze uit zouden gaan, maar ze zijn uiteindelijk niet gegaan omdat Sharon zich niet lekker voelde! Huh!? Mis ik iets!? :-| Ik was om 22.30 uur helemaal gesloopt, dus ik ben naar bed gegaan.

Vandaag was ook weer een heel rare dag. Sharon is een ontzettende chaoot! Als we haar iets vragen geeft ze of geen antwoord of ze stopt halverwege haar antwoord met praten omdat ze te druk is met ........ ? Geen idee met wat eigenlijk! Haar telefoon gaat non-stop. De kids luisteren helemaal niet naar haar en zijn erg agressief en ze lacht hier gewoon om. Ze doet zeg maar alles wat ik niet zou doen en dat is best hard werken om te zien en aan te horen! Toen was die vriendin van haar hier opeens weer, dit keer met haar kinderen. We gingen met z'n allen naar South Bank, een soort zwembad in Brisbane. Alleen Nicholas ging mee, want Declan ging bij een vriendje spelen, Cameron was op het kinderdagverblijf en Grace bij haar logeergezin. Maar voordat we goed en wel waren aangekomen bij South Bank moest ze alweer terug om Declan die werd thuis gebracht op te wachten en Cameron op te halen. Christa ging met haar mee en ik bleef bij het zwembad om Nicholas in de gaten te houden. Even snel heen en weer zei ze. Drie uur later kwam ze eindelijk terug! In die drie uur heb ik natuurlijk even goed na kunnen denken. Aan de ene kant wil ik het een kans geven, omdat de kids maandag weer naar school gaan en er dan waarschijnlijk weer wat meer structuur komt. Aan de andere kant ben ik deze reis gaan maken om een super toffe tijd te hebben en dus niet om me hier groen en geel te ergeren aan een vrouw die in haar derde pubertijd zit, of moet ik midlifecrisis zeggen!? Ze gedraagt zich echt als een kind, onverantwoordelijk en inconsequent! Wat een organisatie! Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan!?

Wat er de rest van de dag allemaal nog gebeurde zal ik jullie besparen! Uiteindelijk waren we 's avonds om 21.30 uur pas thuis! Toen begon het volgende feest. Onze drie jaar oude peuter wilde niet gaan slapen. Ik heb van een afstandje zitten kijken en heb me dood geërgerd, maar me er vooral niet mee bemoeid. Negatief gedrag negeren was het toch!? Ik heb geen idee hoe lang ik dit vol houd en vooral niet hoe lang ik een poging wil blijven doen om dit vol te houden. Dit zal ik jullie vertellen in mijn volgende verhaal! :) Haha! Ik ben blij dat ik samen met Christa ben, anders was ik al tien keer gillend weggerend! Mijn excuses als het een onsamenhangend, vaag verhaal is geworden, maar waar je mee omgaat wordt je mee besmet! Of het echt zo erg is? Yes it is!

Ik overleef het wel, maar denk af en toe maar aan me! Misschien helpt dat! :)

Dikke kus Mo

P.S. Ik ben nu in Queensland, dus een uur opgeschoven in tijd! Het is hier nu 9 uur later dan in NL!