Life is good!

15 september vlogen Christa en ik van Kuala Lumpur naar Denpasar, Bali. Daar kwamen we om 23.30 uur aan. We hadden geen idee hoe of wat. We hadden niets gelezen over Bali en we hadden dan ook geen idee over afstanden tussen de verschillende plaatsen op het eiland. We hadden gedacht een nacht in Denpasar (waar de luchthaven is) te moeten blijven, maar al snel werden we overvallen door taxichauffeurs die vroegen of we naar Kuta (the place to be voor backpackers) wilden. Hoe ver is dat dan? Volgens de ene was het 40 minuten, de ander zei een half uur en weer een ander zei een uur. Alles binnen het uur vonden wij natuurlijk te doen. En wat kost dan dan? De prijzen die genoemd werden varieerden van 150.000 RP (€12,50) tot 250.000 RP (€21,-). We wisten natuurlijk niet wat een schappelijke prijs was, want we hadden ons niet ingelezen, maar dat ze ons plat gezegd probeerden te naaien wisten we natuurlijk wel. Dat is vaste prik hier, dat is niks nieuws, dat is Azië! Toen wij daar stonden, kwamen er godzijdank twee andere Backpackers aangelopen. Jongens! Waar gaan jullie heen? Kuta! Deze jongens hadden zich wél ingelezen. :) Zij konden ons vertellen dat 150.000 RP voor twee personen echt te veel geld was, maar voor vier personen een redelijke prijs. Hoe dat zit weet ik niet. Zelfde taxi, zelfde ritje, zelfde hoeveelheid benzine! Is mijn IQ echt zo hard gedaald, of is dat Azië-logica die ik als blonde Hollandse nooit zal begrijpen!?!? Maar goed.. Wij de taxi in.. Na twintig minuten zet meneer de taxichauffeur ons netjes af bij een budgetaccommodatie in Kuta. Twintig minuten.. Ja twintig minuten! Wat nou een half uur of een uur? Bij de accommodatie werden we ontvangen door een ontzettende lieve man die ons een kamer liet zien en een prijs gaf. We vonden het allemaal al heel snel prima, want we waren met de taxi langs nogal wat uitgaansgelegenheden gereden en daardoor hadden we wel zin gekregen in wat muziek, een drankje en wat gezelligheid. We checkten snel in, hebben ons omgekleed en zijn op stap gegaan. Tenminste, we hebben een poging gedaan, want iedere club of bar werd één voor één gesloten door de politie. Iedereen werd vriendelijk doch dringend verzocht terug te gaan naar zijn/haar hotel, want er waren terrorisme dreigingen. Jahoor! Dat hebben wij weer! Toch niet echt een fijn idee, vooral niet toen we realiseerden dat we vanuit de taxi hadden gezien hoe de onderkant van auto's bij hotels werden gecontroleerd met spiegels door de beveiliging en toen we het monument met namen van honderden doden van aanslagen van een paar jaar geleden zagen. De sfeer was weg en we moesten maar afwachten hoe veilig het de komende dagen zou zijn.

De volgende dag was het overal weer rustig en was er niets meer te merken van wat er de avond/nacht ervoor gaande was. Gelukkig maar, want daardoor konden we lekker in Kuta blijven. We zijn lekker naar het strand gegaan waar we de helft van de dag hebben genoten van de zon, de Australische surfers en de zee! De andere helft van de dag hebben we ons groen en geel geërgerd aan alle mensen die je van alles wilden verkopen en aan al die smerige ventjes die voorbij lopen en foto's van je (probeerden te) maken. Wij werden daar echt kwaad van. Waar halen ze het lef vandaan?!?! Om deze reden zijn we op een gegeven moment ook van het strand afgegaan. We waren er helemaal klaar mee. Die avond hebben we even wat nieuwe outfits gescoord. Zoveel leuke winkeltjes met zomerse spulletjes voor bijna niets natuurlijk. In één van de winkeltjes vond ik het nodig om keihard, met mijn net genezen kleine teentje, tegen een hoekje aan te lopen. Teentje weer open, nieuw wondje! Als het maar niet gaat ontsteken.. Die avond zijn we uitgegaan. Het was nergens echt heel druk, maar toch hebben we ons erg goed vermaakt met een stel Australische mannen. Wat zijn ze toch leuk! Tot een uurtje of twee! Daarna worden ze zo dronken dat je maar beter bij ze uit de buurt kunt blijven. Wat is dat toch? Waarom doen ze dat nou? Dat weten ze dan waarschijnlijk zelf ook niet meer.

Maandagochtend kwamen twee vrienden van Christa uit Nederland aan op Bali, Ferdi en Henry. Zij kwamen naar ons hotel toe en namen daar ook een kamer. Op weg naar het strand merkten we al hoe erg het scheelden dat er twee mannen bij ons liepen. We werden minder aangesproken door alle mannen in de winkeltjes en als ze ons aanspraken deden ze dat een stuk beleefder. Het was bloedheet en ik had constant kippenvel en een ijskoud voorhoofd. Mijn teentje deed gigantisch veel pijn en ik wist natuurlijk al wel hoe laat het was. Tijd voor een ontstoken teen.. Alweer! Argghhh! Op het strand ben ik maar onder een parasol gaan liggen en de koude rillingen zakten toen wel wat. Het was ook een stuk aangenamer om met twee mannen op het strand te liggen. Er waren geen vieze ventjes die foto's van ons wilden maken en als er van die verkopers langs kwamen, spraken ze eerst die mannen aan! Het was heerlijk op het strand. Toen de zonsondergang verstoord bleek te gaan worden door een stel wolken hebben we het strand verlaten. Onderweg naar het hotel werd de pijn in m'n teentje weer erger en ik voelde de koorts ook weer. Toch maar even naar de dokter dus om die bloedvergiftiging die ik in Australië bijna had voor te zijn. Die ging mijn teentje eerst even goed schoonmaken. Dit deed ze heel voorzichtig. Niks aan de hand. Tot ze dacht dat mijn rode nagellak opgedroogd bloed was en als een gek ging staan boenen om dat er met een beetje gedestilleerd water af te krijgen. Ik had al te lang niets gegeten, dus toen ging bij mij bijna het licht uit. Ik kon net op tijd gaan liggen. Dit gaf haar aanleiding om m'n bloeddruk op te willen meten. Ja ho ho ho! Met mijn bloeddruk is niets mis. Ik snap dat je geld wil verdienen, maar je hebt genoeg gedaan! Tien minuten later liep ik met een antibioticakuur en een rekening van drie ton de deur uit. Bedankt hè! 's Avonds zijn we met z'n vieren op stap gegaan en toen om 03.00 uur alle bars en clubs dichtgingen hebben we ons met een taxi en onze nieuwe Australische vriend Andrew naar een club verderop laten brengen. De arme jongen hadden we ontmoet toen we een stuk pizza stonden te eten. Hij was ladderzat en snapte er niets meer van. In de taxi raakte hij zelfs een beetje in paniek omdat die jongens hem zaten te sarren over waar we met hem naartoe zouden gaan. Haha! Rustig maar jongen. Niets aan het handje! Aangekomen bij de club, of moet ik hoerentent zeggen? Want meer dan dat was het niet. Wat een verschrikking, gatverdamme! We hebben toch, uit beleefdheid ;), maar een drankje gedaan. Ik moet ze nageven.. De muziek was wel goed! Maar niet goed genoeg om meer dan één drankje te doen. Zonder Andrew, die was hem meteen al gevlogen, stapten we in een taxi terug naar het hotel. Wat een nacht!

Dinsdag belandde Ferdi bij de dokter en ook die kwam terug met een antibioticakuur. Overdag zijn Christa, Henry en ik weer lekker naar het strand gegaan, 's avonds hebben we met z'n allen wat gedronken en daarna hebben Christa, Henry en ik opnieuw een stap gewaagd in het nachtleven van Kuta, maar er was weinig aan dus we hielden het vroeg voor gezien. De dag daarna weer een stranddagje. Heerlijk om lekker een paar dagen helemaal niets te doen. 's Avonds werd ook Henry ziek.. Mannen.. Zwakkere geslacht hè, dat blijkt maar weer! :p Wij hebben die avond al onze spullen ingepakt, want de volgende ochtend gingen we naar Ubud. Daar kwamen we aan het begin van de middag aan. Een leuk en gezellig plaatsje. Mijn moeder is op vakantie op Bali, met een rondreis, en vanaf 27 september zou ik een weekje met haar in een hotel in Sanur verblijven. Toch leek het me leuk om haar voor die tijd al even ergens te verrassen. Ik was daarom zo vrij geweest om even de NRV te mailen over haar reisprogramma en de hotels waar ze zou verblijven. 20 en 21 september zou ze in Ubud zijn en de 20e zouden ze 's middags naar het Monkey Forest gaan. Hoe leuk is het om naar je moeder opzoek te gaan in een apenbos!? ;) Jammer maar helaas kon ik haar daar niet vinden. Daarom hebben Christa en ik die avond scooters gehuurd en zijn we naar haar hotel gescooterd. Daar vertelde ik aan het meisje achter de receptie hoe de vork in de steel zat. Ze werd helemaal enthousiast en wilde heel graag meewerken aan de verrassingsactie. Ze nam ons mee naar de kamer van m'n moeder en klopte op de deur. Toen m'n moeder verbaasd opendeed zei ze dat er iemand voor haar was. Op dat moment kwam ik om het hoekje vandaan! Surprise! Dat had ze natuurlijk niet verwacht.. Dat gezicht! Vermakelijk! :) Helemaal leuk natuurlijk. Christa heeft het moment even vastgelegd.

De volgende dag zijn Henry, Ferdi, Christa en ik de hele dag op scooters op pad geweest. We hebben door de binnenlanden van Bali gereden, tussen rijstvelden door naar een vulkaan, de Gunung Batur. Ergens vlakbij de vulkaan hebben we geluncht en daarna zijn we terug gaan rijden. Een gids hadden we niet nodig. Ik kon goed zelf vertellen wat er overal te zien was. Zo sprak ik op een gegeven moment tegen mijn reisgezelschap: "Aan uw rechterhand ziet u allemaal leuke stalletjes waar u typisch Indonesisch eten kunt kopen. Aan uw linkerhand ziet u rijstvelden.. Met allemaal naakte mannen erin die zich wassen met het water tussen de rijstplantjes!" Wat een gezicht was dat zeg! Wuhahaha! Het rijden was echt heel leuk. Vooral de reacties van locals waren erg leuk. Iedereen keek ons na, zei ons gedag en vooral kinderen konden hun lol niet op ons op de scooters te zien. Aan het einde van de middag kwamen we terug bij het hotel. We waren moe van het rijden en zaten onder het stof, dus we zijn even lekker in het zwembad gedoken. 's Avonds zijn we na het eten nog even naar een bar geweest waar een hele goede band speelde. De volgende dag hebben we de scooters nog een dagje gehuurd. We zijn toen via Denpasar naar Pura Tanah Lot gereden. Een tempel die in het water ligt. Het rijden was minder relaxt dan de dag ervoor, want het was heel erg druk op de wegen in en om de stad en het was heel erg warm. We kwamen bij de tempel aan toen het hoog water was, dus we konden niet dichtbij de tempel komen. Ook was het natuurlijk een ontzettende toeristische trekpleister, dus daar waren mijn Japanse en Chinezen vrienden weer! Hoera! Op de terugweg zijn we niet via Denpasar gegaan om de drukte te mijden, maar we zijn wat omgereden om weer op leuke weggetjes door de rijstvelden te rijden. Dit zorgde regelmatig voor mooie uitzichten en leuke fotomomentjes.

Zondag 23 september zijn Christa en ik met een busje van Ubud naar Padang Bai gebracht waar we op de boot naar Gili Trawangan zijn gestapt. Daar zijn er nu, maar daar zal ik in m'n volgende verhaal wel over vertellen, want het is wel weer even mooi geweest voor nu! :)

Ik heb nog minder dan tien weken over van mijn jaar. Het gaat allemaal zo snel. Ik wil iedereen weer graag zien, maar ik wil niet naar huis! Ik heb er al een paar keer een nachtmerrie over gehad. Heus niet leuk! Kunnen jullie niet gewoon allemaal hierheen komen!? :)

X Moniek