Het is het gewoon even allemaal net niet..

Op dinsdag 2 oktober hebben Christa en ik nog de hele dag liggen relaxen aan het zwembad van het hotel waar we met m'n moeder verbleven in Sanur op Bali. 's Avonds na het eten zijn we terug gegaan naar de plaats waar we ons Indonesië avontuur begonnen waren, Kuta! Daar hebben we ons vol overgaven nog een keer in het nachtleven gestort. Succesvol! Wat een feest! :) Om een uur of drie.. Of vier.. Of vijf.. Gingen we terug naar ons hotel! De volgende dag zouden we lekker naar het strand gaan en proberen te surfen! Daar is het jammer maar helaas niet van gekomen. We zijn welgeteld twee keer van de kamer (lees: ons bed) af geweest. Twee keer om te eten! That hangover was SHIT! Nooooooit meer! Die tweede avond zijn we dus ook niet meer uitgegaan. We konden het gewoon niet opbrengen. Een gebrek aan doorzettingsvermogen!? Ach geef het een naam! ;) Donderdag zijn we wel nog lekker een paar uur naar het strand gegaan. Bloedheet en de zee was veel te ruig. De zee inlopen zonder om te vallen door een golf of door de stroming was al een uitdaging. Dat met de hoofdpijn van de dag ervoor deed me iets teveel denken aan die hersenschudding van januari, dus weer niet gesurft! Volgend jaar dus nog maar een keer terug naar Bali. Het waren echt super weken op Bali en Gili Trawangan! Ik wil absoluut nog een keer terug naar Indonesië om ook de andere eilanden te zien.

4 Oktober vlogen Christa en ik 's avonds om 21.20 uur van Denpasar, Bali naar Kuala Lumpur. Op de luchthaven van Bali ging de douane medewerker die achter de balie zat even rustig zijn stropdas af zitten doen toen ik voor zijn neus stond. Waarschijnlijk was mijn gezicht een groot vraagteken, want toen hij mij aankijk begon hij te lachen en begon mij een verklaring te geven, zonder dat ik daar om vroeg. Die luidde als volgt: It's hot.. You're hot.. Are you single? Do you have a boyfriend? Wat een professionaliteit! Na een goede vlcht kwamen we om 00.20 uur aan in Kuala Lumpur. We hadden pas de volgende ochtend om 06.45 uur een vlucht naar Phnom Penh in Cambodja, dus er zat niets anders op dan een nacht op het vliegveld door te brengen. Dit was echt verschrikkelijk, want we konden niet slapen en van dat gewoon maar zitten wachten werden we zo moe. Vechtend tegen de slaap zaten we daar dan. Ik was blij toen ik eindelijk in het vliegtuig kon gaan zitten en mijn ogen dicht kon doen. Die vlucht had van mij uren mogen duren, zodat ik lekker had kunnen slapen, maar de vlucht duurde nog geen twee uur. Met een uur tijdverschil kwamen we om 07.35 uur aan in Phnom Penh. Daar moesten we eerst een visum kopen. Sta je dan aan zo'n balie tegenover een paar van die stalen gezichten die met een stel glazen ogen dwars door je heen kijken. "Paspoort!!!!" "Cashier!!!!" Ja jullie ook een goede morgen! Lekker geslapen!? Pfffff.. Doe even normaal man! Ik was degene die een hele nacht niet had geslapen, dus als er één reden had om zo kortaf te doen, was ik het wel dacht ik. Maar zo werkt dat hier dus niet. Welkom in Cambodja!

Toen we het vliegveld uitliepen stonden de mannen met remorks al op ons te wachten. Remorks zijn motoren met een karretje erachter die hier als taxi worden gebruikt. "$7,-!" Riepen ze allemaal. Ja dat gaan we dus mooi niet doen. "That is way too much!!!" Hoe of ik dat weet? Ja dat staat geschreven. Ik leek Hans Teeuwen wel, met de Lonely Planet in m'n hand. Zoals de Lonely Planet ons vertelde, zou het 20 meter verderop, aan de straat goedkoper zijn. Toen we daar naartoe liepen zei één van deze mannen dat de remork chauffeurs van daar dieven waren. Ja en wie zegt dat jij dat niet bent dan jonge!? Adios amigo. Je hebt het voor jezelf verpest. Had je ons maar niet moeten willen oplichten. Buiten de poorten van de luchthaven stonden nog veel meer remorks en daar was Corn! Ja dit vriendelijke lieve mannetje heette maïskolf! Zielig hè!? ;) Gelukkig kon hij er zelf heel erg hard om lachen. Wij hadden een guesthouse gezien in de Lonely Planet waar we wel naartoe wilden, maar ons maïskolfje beweerde dat het daar niet goed was. Nou breng ons dan maar ergens anders heen. We wisten onderweg niet wat we zagen. Het verkeer was een chaos! Overal mensen! Overal marktjes! Moeilijk uit te leggen wat we allemaal gezien hebben, maar Christa en ik waren het erover eens dat 'bizar' toch eigenlijk het enige geschikte woord was om dit alles te beschrijven. Het eerste guesthouse waar we na zo'n drie kwartier aankwamen was mooi, te mooi, dus veel te duur voor ons aangezien we nu toch echt wel op een budget moeten reizen. Het tweede guesthouse was eigenlijk vreselijk, kamers zonder ramen, maar we namen er genoegen mee, want we waren even helemaal klaar met het ge-heen-en-weer. We waren zo moe, we wilden gewoon heel graag naar bed. We spraken met ons maïskolfje af dat hij de volgende dag onze chauffeur zou zijn voor een citytour. Toen we waren ingecheckt hebben we even snel geluncht en toen zijn we een paar uur gaan slapen, even bijtanken. Later die middag zijn we nog naar Central Market gelopen. De markt op zich was niet veel. Onderweg er naartoe keken we onze ogen uit. We liepen langs een marktje waar er gewoon kraampjes waren waar de stukken vlees buiten lagen en hingen. Geen idee voor hoe lang het er al lag/hing, maar de lucht was echt verschrikkelijk. Wat wil je ook met 30 graden! Het was dat de zon niet scheen, anders had je de kip geroosterd mee gekregen! Bah bah! Wij eten dus NIET van de straat!

's Avonds hebben we gegeten bij een restaurantje dat de Laughing Fatman heet. Het eten was echt fantastisch en de eigenaar had net een guesthouse geopend. We zijn meteen in een kamer gaan kijken. Stukken beter, dus een kamer gereserveerd voor de volgende nacht. De volgende ochtend hebben we vroeg onze tassen naar de Laughing Fatman gebracht. Wat een hilarische vent. Echt geweldig! Om 10.00 uur kwam maïskolfje ons ophalen met zijn remork voor de citytour. Eerst gingen we naar de Killingfields. Na een uur in de remork kwamen we daar aan. We kregen een headset bij de ingang waarmee we een route konden doorlopen. Dit hebben we gedaan. Het was zo indrukwekkend! Echt te gruwelijk gewoon. Alle schedels en botten, de resten kleding en vooral de boom waar baby'tjes tegen dood werden geslagen. Daar stond ik echt met tranen in m'n ogen naar het verhaal te luisteren. Hoe kun je!?!?!? Toen we de hele route hadden doorlopen zijn we weer bij ons maïskolfje ingestapt. Die bracht ons terug naar de stad. Het was ondertussen ontzettend hard gaan regenen. De straten stonden helemaal blank en het zeil van de remork kon de regen niet helemaal aan, dus we hebben ons eerst maar even naar een restaurantje laten brengen om te lunchen. Later zijn we nog bij het National Museum geweest, maar daar vonden we niet zoveel aan. Het bleef regenen, dus toen waren we er ook wel klaar mee voor die dag. We hebben ons af laten zetten bij het guesthouse en hebben de rest van de dag niets meer gedaan.

De volgende dag zijn we met de bus naar Kep, in het zuiden gegaan. Daar kwamen we in de middag aan. Toen we uit de bus stapten kwamen alle remork chauffeurs meteen naar ons toe en kwamen naar mijn mening iets te dichtbij. De kaarten van guesthouses werden onder onze neus gedrukt terwijl we onze tassen nog niet eens hadden. Vervelend of slecht gedrag negeren was het toch!? ;) Ik gunde ze geen blik, liep dwars door ze heen en ging m'n tas rustig halen. Pas toen ik die ergens had neergelegd keek ik op. Eén van de mannen zei heel begripvol dat mensen die uit een bus komen even vijf minuten nodig hebben om te zien waar ze zijn uitgestapt. Juist ja! Jij begrijpt het.. Jij mag ons naar een guesthouse brengen! :) Hij liet ons een guesthouse zien dat ons niet helemaal aanstond, dus hij bracht ons naar een tweede. Dit guesthouse was schoon en nog goedkoper dan de eerste dus we besloten daar te verblijven. De remork chauffeur bleek een soort reisbureautje te hebben en verhuurde ook scooters, dus nadat we onze tassen in de kamer hadden gezet nam de man ons mee naar z'n kantoortje. De scooters waren niet de beste, maar we gokten het er maar op.

Maandag 8 oktober zijn we vroeg op pad gegaan met de scooters, maar dit gaf al snel problemen. De scooter van Christa sloeg steeds af als we ook maar even stil stonden. Weer terug naar het kantoortje dus maar. Christa kreeg een andere scooter mee. We wilden naar grotten gaan 28 km verderop. Het was leuk rijden door het platteland en wat we allemaal zagen was geweldig. Vooral alle scooters die helemaal volgeladen waren met van alles en nog wat, zelfs varkens! Af en toe stopten we even om foto's te maken. Al snel begon de scooter die ik had ook kuren te vertonen. Op een gegeven moment konden er die alleen nog starten met de kickstart. Vanaf dat moment zagen we het niet meer zitten om helemaal naar de grotten te gaan, want dan staan we straks 28 km verderop met twee scooters die het niet meer doen. We besloten dus maar om terug te gaan. De man van het reisbureautje deed alsof hij heel verbaas was. Prutste wat aan de scooters tot ze het weer deden en gaf ze weer aan ons mee. Echt ongelofelijk! Heel veilig vooral.. Niet dus! Die middag zijn we nog even met de scooters door het National Park gereden in Kep, maar toen het hard begon te regenen was het mooi geweest. 's Avonds hebben we aan het water krab gegeten, want Kep is de plek om krab te eten in Cambodja. We kregen echt een mega krab op ons bord en het was super lekker. Het personeel van het restaurant kon hun lol niet op toen ze zagen hoe wij liepen te klooien om die krab open te pielen. Op een gegeven moment kregen we de notenkrakers erbij! :)

De volgende ochtend, 9 oktober, zijn we van Kep naar Sihanoukville gegaan. In een minibus die helemaal vol zat. Christa en ik belandde zo ongeveer tussen alle tassen in de kofferbak. Heel knus en super comfortabel vooral! Gelukkig duurde het ritje maar drie uur, gelukkig was de weg goed en hobbelde het helemaal niet! ;) De chauffeur vond het hilarisch toen wij met onze muziek in onze oren al "dansend" in de kofferbak zaten te stuiteren. Ja je moet wat tijdens zo'n rit. We werden er maar melig van. We zijn nu in Sihanoukville, een plaatsje aan het strand. Het weer is gelukkig goed, dus we ploffen straks eerst maar eens neer op het strand.

Ik weet niet zo goed wat ik van Cambodja vind. Tot nu toe vind ik het in de bus zitten en om me heen kijken nog het leukst. Ik word gewoon niet zo blij van alle viezigheid en de toch wel opdringerige mannen af en toe. Ook slaan de malariapillen weer in als een BOM. Ik slaap weer zo goed als niet en van vermoeidheid wordt ik nogal paranoia! Ik maak van een mug een olifant (leuke woordspeling in dit geval dacht ik zo ;)) en draai nogal door. Ik heb zelfs een dag gehad waarop ik het liefst naar huis wilde! Ik herkende mezelf even niet en daardoor voelde ik me echt verschrikkelijk. Gelukkig was Christa bij me en hebben we even alles op een rijtje kunnen zetten. Ik ben nog geen één keer gestoken, dus ik ben weer gestopt met die pillen. Wat een rotzooi! Verder gaat alles goed hoor! :)

Xx Moniek