Van Noord naar Zuid

Hi mates!

De maandag na onze skydive zijn we in Taupo nog naar de Craters of the Moon en de Huka Falls geweest. Craters of the Moon is een natuurgebied met allemaal dampende kraters. Hier hebben we een wandeling van een uur gemaakt. Vanaf een van de lookouts kon je Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe van het Tongariro National Park zien. De toppen waren helemaal wit, omdat er vrijdag en zaterdag verse sneeuw gevallen was. Hoezo zomer!? 's Middags zijn we richting het Tongariro National Park gereden. Het weer was eindelijk een keer echt goed, dus onderweg hebben we nog ruim twee uur aan Lake Taupo in de zon gelegen. Rond 17.00 uur kwamen we aan bij een hostel bij het Tongariro National Park. We hadden weer lekker een tweepersoonskamer geboekt! :) Of we een gouden backpack hebben? Nee joh.. Een zilveren met een gouden randje! ;) 's Avonds zijn we vroeg gaan slapen, want we wilden goed uitgerust zijn voor de Tongariro Alpine Crossing die we dinsdag zouden gaan lopen. Een wandeling van 19,4 km, die gemiddeld in zeven a acht uur wordt gelopen, door een vulkaangebied.

We werden dinsdag om 08.00 uur bij het hostel opgehaald door een shuttle busje die ons naar de start van de crossing bracht. Om 08.30 uur begonnen we te lopen. Helemaal ingepakt, want het was onwijs koud. Geen mooi vlak pad, maar een "pad" met grote keien. Al na een uur lopen kregen we een mooi uitzicht en kwam de zon door. We hebben ons meteen omgekleed, want vanaf dat punt zouden we een paar uur moeten klimmen. Het was een pittige klim. Ik kon hem nog redelijk doorlopen, maar Kristel had moeite met ademhalen waardoor het voor haar erg zwaar was. Als ik op haar wachtte kreeg ik het snel erg koud door de hoogte. We hebben daardoor hele stukken alleen gelopen. Het laatste stukje naar de hoogste top, op ruim 2200 m, hebben we wel samen gelopen en het uitzicht was heel mooi en indrukwekkend. Om ons heen waren zoveel verschillende uitzichten. De vulkaan, de bergen met sneeuw, fel blauwe meren, groene vlaktes, bruine vlaktes en rode dalen! En dat alles vanaf één punt! Echt heel gaaf! Kristel was blij toen we weer naar beneden konden lopen. Ik had hier weer meer moeite mee. De eerste afdaling was best gevaarlijk, want het "pad" was erg zacht met veel losse stenen. Er gleden veel mensen onderuit en ik ging er licht door m'n enkel. Ook liepen we vol in de wind, waardoor ik weer ontzettend koud werd. Ik heb al m'n kleren maar weer aangetrokken. Ook kon ik naar beneden niet langzaam lopen, alleen in een hoog tempo. Als ik m'n voeten snel verplaatste had ik de minste pijn in m'n enkel, knieën en tenen. Daardoor kwamen we weer ieder voor zich te lopen. Niet echt gezellig en anders dan we hadden gewild, maar het was niet anders. Hoe lager we kwamen, hoe warmer het werd. Ik kon dus wel weer een paar keer op Kristel wachten zonder te koud te worden, maar als snel kwam ik dan weer verder naar voren te lopen. Het laatste stuk wilde ik echt doorlopen, omdat met stilstaan m'n enkel stijf werd. Het laatste uur hebben we dus weer allebei alleen gelopen. Na zeven uur kwam ik aan bij het einde. Het viel me alles mee met hoe moe ik was en ik had geen last van vermoeide spieren, maar m'n enkel, tenen en knieën waren wel wat pijnlijk. Kristel kwam een kwartiertje later aan. We made it! Yeahhhh! Ik vond het een te gekke wandeling en Kristel vond het gelukkig ook de moeite waard! :) Onderweg hebben we zoveel variatie gezien in landschap op zo'n klein stukje. Dit heeft veel mooie foto's opgeleverd! :) We hadden net de eerste shuttle bus terug gemist, dus moesten nog een uur wachten. Terug in het hostel zijn we gaan douchen, gaan eten en om 21.00 uur lagen we uitgeteld in bed.

Woensdag zijn we doorgereden naar Wellington. Daar kwamen we aan het begin van de middag aan! Bewoonde wereld! Yeahhh! Eerst een hostel! Daarna de stad in om een warme trui te kopen, want God, we hebben het steeds zo koud! Ik kan er na die 30 tot 35 gr in Australië maar niet aan wennen en Kristel baalt er natuurlijk net zo van als ik! Vooral die Wellingtonse wind (geen idee of dit een woord is, maar jullie begrijpen hem vast) maakte het koud! Alweer 'zomer was het toch'!? 's Avonds zijn we uitgegaan, want bewoonde wereld betekent andere mensen! Gezellig! Eerst hebben we wat met een stel maffe Nieuw Zeelanders gedronken. Na een paar drankjes had ik alweer genoeg van die gasten natuurlijk! Verveulende kerels! Haha! Het toen maar op een dansen gezet, want je moet wat om warm te blijven. Op de een of andere manier vielen we nogal op. Zal wel zijn gekomen door het feit dat we geen hoge hakken aan hadden en wél een spijkerbroek. Eén voor één kwamen ze wel even een gesprekje met ons voeren. Een paar van de openingszinnen van de jongens die gemiddeld een jaartje of 18 waren en er wel zenuwachtig bij leken: "Is that your mate? My friend is so obsessed by her." Jaaa dussss..? "You're not from New Zealand hey?" No.. We're not! Anders nog iets? ;) Maar de allermooiste was nog een jongen die je zou geloven als ie zou zeggen dat ie 14 was. Hij ging voor Kristel staan en vroeg al stotterend "w w w w would y y y you like to d d d dans w w w with me?" Ahhhhhhh schattig! Kan die jongen natuurlijk niks aan doen, maar omdat hij nummertje 30 had getrokken kwamen wij natuurlijk niet meer bij, want we waren er al zo melig door! :) Ze deden zo hun best! Om 02.30 uur hielden we het maar voor gezien.

Donderdag zijn we 's middags naar het Te Papa museum gegaan. Te Papa betekent "onze plek" in het Maori. Er was een groot gedeelte ingericht met informatie over de Maori geschiedenis wat leuk was om te zien. Ook was het gedeelte over alle natuurverschijnselen van Nieuw Zeeland interessant. Het ging veel over aardbevingen aangezien Nieuw Zeeland op twee verschillende platen ligt. 's Ochtends was er nog een aardbeving gemeten in Wellington, maar die was niet voelbaar. Zo zijn er 15.000 per jaar in Wellington! Bizarre informatie!

Vrijdagochtend zijn we nog naar het Mount Victoria loukoutpoint geweest. Daarna hebben we boodschappen ingeslagen en zijn we richting de Ferry gegaan voor de oversteek naar het Zuidereiland. Wij dachten.. Grote boot, geen geschommel! Fout gedacht! Grote boot.. Grote geschommel! Fijn! Allebei misselijk. Gelukkig werd het later toen we buiten waren gaan zitten voor wat frisse lucht beter. Na drie en een half uur kwamen we om 17.00 uur aan in Picton op het Zuidereiland. Na een half uur konden we van de ferry af rijden en vanaf daar zijn we nog doorgereden naar Nelson, een relatief grote plaats met zo'n 50.000 inwoners. We kwamen daar rond 19.00 uur aan. 's Avonds een poging gedaan een gezellige kroeg te vinden, maar zonder succes. Waar die 50.000 inwoners zich allemaal verstoppen? Abel Tasman mag het weten. Beetje jammer dat we het hem niet meer kunnen navragen. Na in één van de lege kroegen een Rugby Union wedstrijd te hebben gekeken hadden we genoeg knappe mannen gezien en zijn we maar terug gegaan naar het hostel.

We hadden het plan om zaterdag vanaf Nelson naar de Golden Bay en het Abel Tasman National Park te gaan. We gingen eerst naar de Golden Bay, de in de Europese ontdekking van Nieuw Zeeland een grote rol heeft gespeeld. We hadden het idee om daar op een strand wat te relaxen en eindelijk te genieten van de zon die zich liet zien. De weg er naartoe was een en al geslinger. Een deel van de weg, 25 km, telde 290 bochten. En nee, die hebben we niet zelf geteld! :) Maar dit viel dus niet mee en we moesten weer terug ook! Abel Tasman was er zeker eerder dan meneer van Dale en heeft het woord "tunnel" dat in de dikke van Dale staat beschreven dan ook vast niet bedacht! Het duurde drie uur voordat we bij Wharariki Beach aankwamen. Het was er absoluut mooi, maar de wind maakte het te koud om lekker op het strand te gaan liggen. Onderweg kwamen we verder ook weinig spannends tegen en verderop bij Tata Beach was het ook te koud door de harde wind die van zee kwam. De Golden Bay is ons een beetje tegen gevallen, omdat het zoveel tijd in beslag nam om er te komen en dus ook weer terug te rijden en we er weinig aan vonden. Hierdoor bleef er eigenlijk ook geen tijd meer over om ook nog naar het Abel Tasman National Park te gaan. Hier baalden we best wel van, maar we waren ook moe. We merken dat vier weken toch niet genoeg is om alles te doen wat we zouden willen. We moeten daarom keuzes maken tussen wat wel en wat niet, want iedere dag verplaatsen is leuk, maar ook vermoeiend. 's Avonds hebben we in het café van het hostel een gigantisch lekkere burger gegeten, omdat we echt geen zin hadden om te koken en omdat ik vond dat dat op m'n broers verjaardag wel mocht! :)

We wilden van Nelson naar Fox Glacier rijden, maar dachten dat we dit niet in één dag zouden redden en daarom hadden we bedacht om dan een overnachting in Hokitika te doen. Zondagochtend zijn we vroeg vertrokken. Het was ontzetten slecht weer. Het kwam met bakken uit de hemel, dus echt een dag om in de auto door te brengen. We hebben een snelle tussenstop gemaakt bij Punakaiki om de beroemde Pancake Rocks te bewonderen en wat foto's te schieten. 's Middags waren we toch eerder dan verwacht in Hokitika. De weg was een stuk rechter er vlakker dan we hadden gedacht, op enkele stukken na natuurlijk. We besloten daarom om toch door te rijden naar Fox Glacier. 's Avonds kwam Yvanka (één van de meiden met wie ik de campervan in Australië heb gehuurd) met haar vriendin uit Nederland ook aan in Fox Glacier. We hebben samen gegeten en wat gedronken in het café en ze hebben zelfs bij ons in de kamer geslapen, zonder dat de hostelmanager daar ook maar iets van wist! Haha! Yvanka en Mirthe zijn maandagochtend heel vroeg vertrokken om niet opgemerkt te worden door wie dan ook en Kristel en ik zijn om 09.00 uur naar de Fox- Glaciertour gegaan die we hadden geboekt. De Fox Glacier is een gletsjer van 13 km lang waarvan de ijslaag lang geleden, 1800 jaar geloof ik, 1500 m hoog was. Nu is de ijslaag van de gletsjer nog maar 250 m hoog! We kregen een hele uitrusting aan, bestaande uit een regenpak, dikke sokken, handschoenen, bergschoenen en crampons. Crampons zijn de ijzers die we onder onze schoenen moesten binden om op het ijs te kunnen lopen. We hebben met een groep, onder begeleiding van gids Zarah, een tour gedaan van ruim zeven uur op de gletsjer. We hebben zo'n vijf uur op het ijs gewandeld en geklauterd. Op het pad van en naar de gletsjer moesten we doorlopen en mochten we niet stil gaan staan om foto's te maken. Dit was te gevaarlijk, omdat er per dag veel stenen en stukken rots naar beneden vallen. Het was echt helemaal te gek om op de gletsjer te lopen. Een paar keer leek het wel een droom, alsof het niet echt kon zijn. Zo mooi! We waren blij dat we de tour hadden gekozen die de hele dag duurde, want daardoor kwamen we hoog op de gletsjer. Het ijs was daar schoner en het uitzicht aan alle kanten was heel mooi. Daar waren die wauwmomentjes weer en die wauwmomentjes zorgden voor blije ogen en een big smile! :) Zarah vertelde dat we ook geluk hadden met het weer, want het was droog en op driekwart van de dagen regent het in de gletsjer. Mag het een keer!? ;) Ook waren er bij twee andere groepen mensen geweest die opgehaald moesten worden door een helikopter, met een gebroken arm en een verzwikte enkel, so we did a pretty job zoals Zarah dat zei! Haha! Om 16.30 uur waren we terug van de tour. We zijn toen nog doorgereden naar Haast waar we om 18.00 uur aankwamen. We hebben dit stukje nog gereden na de tour om de rit naar Queenstown op te breken.

Dinsdag zijn we doorgereden naar Queenstown. Ik moest opzoek naar een nieuw kabeltje voor mijn camera, want die ben ik op mysterieuze wijze kwijt geraakt. Nergens verkochten ze zo'n ding! Heel irritant, want mijn accu's waren leeg en ik kon hem dus ook niet aansluiten op een computer. In de winkel probeerden ze me toen een oplader aan te smeren van NZ$100,-! Jaaa daaaaaag! Toen ben ik in hostels gaan vragen naar een bak met gevonden kabeltjes! In hostel drie zat de goede ertussen! Yeahhhh! :)

Een kleine selectie van foto's kunnen jullie zien als jullie op onderstaande link klikken!

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150868004032926.519551.754777925&type=1&l=0d016f3282


Liefs Mo (en Kristel)